سفره ی کوچک سه نفره

نفر اول: ونیز شهر قدیمی زیبا و متفاوتی بود و صدالبته مملو از توریست تا آنجا که گاهی احساس می کردی که این شهر گنجایش این همه آدم را ندارد و به زودی منفجر خواهد شد .

همه اش دریا بود و کانالهای آب که از بین خانه ها می گذشتند و کوچه های تنگ و قدیمی و البته تنها میدان بزرگ شهر که از همه جا شلوغ تر بود منظورم این است که از یک پارک بزرگ یا حتی کوچکش هم خبری نبود .

ساعتی از ظهر گذشته بود و دخترک و خودمان بعد از یک گردش  طولانی حسابی گرسنه بودیم ناهارمان توی کوله و روی پشتمان بود اما جایی را پیدا نمی کردیم که بشود ساعتی به دور از همهمه نشست نهایتا تصمیم گرفتیم کنار همان آدمهایی که روی پله ها نشسته بودند و لقمه های بزرگ پیتزایشان را گاز می زدند بنشینیم درست جایی در حاشیه ی محل رفت و آمد مردم .

ملافه ای درآوردیم و پهن کردیم و سفره ای و غذایی در میان آن و شدیم یک خانواده کوچک سه نفری که نان سفره را با خوشحالی بین هم قسمت می کنند که یک دفعه متوجه نگاههای عجیب و متفاوت مردمی شدیم که ما برایشان جالب شده بودیم و سوژه ای برای یکی از هزاران عکسی که با این دوربین های دیجیتال چیلیک و چیلیک می شود انداخت .

خلاصه انگار لقمه در گلویمان ماند خیلی اعتماد به نفس می خواست ادامه دادنش ولی به هرحال تمام کردیم . آقای نفردوم می گفت طفلکی ها فکر کرده اند ما هم جزوی از جاذبه های این شهر توریستی هستیم ولی هرچه توی نقشه هایشان نگاه می کنند چیزی پیدا نمی کنند برای همین هم گیج شده اند !

اینجا آدمها نه اینکه اهل خانوادگی و با هم غذا خوردن نباشند ،هستند . اما رستورانها و کافه های فراوان که اغلب در تابستان سرباز هم هستند کار مردم را راحت کرده اند کلا شکم جایگاه ویژه ای دارد و غذاخوردن با هم یک لذت و سرگرمی بزرگ محسوب می شود اما حداقل ما ندیدیم و شاید آنها هم ندیده بودند که خانواده ای دوریک سفره بنشینند بشقاب و قاشق و غذایشان همراهشان باشد و خوش باشند!در بعضی مواقع این طوری بد هم نیست با آرامش کامل سفر و گردش می کنند نه نگران گرم کردن غذا هستند نه نگران خراب شدنش و نه باراضافه ای را به دوش می کشند هرجا که گرسنه شدند توقف می کنند شده یک نان یا بستنی به عنوان ناهار می خورند و دوباره راه را از سرمی گیرند. خلاصه بگویم زندگی را خیلی خیلی دست بالا و جدی و سخت نمی گیرند و برای همین هم هست آدم فکرمی کند همیشه خوشند.